He, wat klinkt dat lekker groots en meeslepend. En eigenlijk hou ik daar wel van, groots en meeslepend leven. Kastelen, snelle auto’s, mooie jurken en een schuur vol gezonde, vrolijke cavia’s. De realiteit is alleen vaak iets anders en dat is maar goed ook. Zo ook het vinden van je roeping, veel simpeler dan 3000 zelfhulpboeken vol.

Helpt zo’n zelfhulpboek dan helemaal niet?

Er is niets mis met een zelfhulpboek. Ze vervullen een zeer welkome functie en dat is: je gaat nadenken. Wat is belangrijk voor mij? Waar krijg ik shiney eyes van? Waardoor voel ik me gezond en fit?

Jij bent al helemaal oké

Dat staat dan vaak weer niet in die boeken. (niet allemaal overigens, ik ben erg fan van Annemarie Postma, ‘De helende kracht van acceptatie.’ en ‘Masterclass in Wonderen, een liefdesreis terug naar jezelf’ van Mabel van den Dungen) Maar meestal is de boodschap ga vooral 100 dingen veranderen, want nu maak je er echt een potje van. Maar uit ervaring weet ik dat als je niet eerst heerlijk met een grote grijns van de dingen een potje maakt, je ook nooit de noodzaak zult ervaren dat in het vervolg te laten. Elke soep, elke misère, elk potje, komt je namelijk iets brengen. Er dus niks mis met je.

Om je roeping te vinden hoef je dus ook niks te veranderen

Eigenlijk moet je juist zoeken in de hoek waar je het nooit zocht. Vond je het vroeger al heerlijk om voor al wat beest is te zorgen? Doe daar iets mee. Kan je prachtig tekenen? Again, doe daar iets mee. Dat is jouw gift to the world. Ik zag het zelf ook nooit hoor. Kon al eerder schrijven dan lopen, kreeg tijdens al mijn studies te horen: ‘Jemig Marianne, je moet een scriptie schrijven, geen boek!’ Maar ik zag het niet. Ging vrolijk door met de wereld te verbeteren zonder eens stil te staan, te kijken en te luisteren. Duh.

Maar dat is zo gewoontjes, daar zit niemand toch op te wachten?

Fout. We zitten allemaal op jou te wachten. Op je tekeningen, op je wijze raad, op de manier hoe jij een gezichtsbehandeling doet of op je zorgende kracht als moeder. Soms is het zo onder je neus, dat je er met een gerust hart een leven lang over heen kunt kijken. Zonde, kijk nu dus maar onder neus. Voor jezelf, maar ook voor je omgeving.

Met dat ‘gewone’ verbeter jij de wereld

Ik ben afgestapt van het idee dat ik de hele wereld moet redden. Ik vind het wel leuk om mensen aan het lachen te maken met slappe verhalen, aan het denken te zetten met een blog, te inspireren met mijn kwetsbaarheid of te helpen met bijvoorbeeld mijn laatste project voor zzp’ers De Schrijftafel. Want het grote zit in het kleine. Punt.