Er gaat weleens wat mis. Kan gebeuren. Maar soms sta je écht voor paal. En oh, wat leer je daar veel van. Vandaag deel ik met je mijn ultieme zakelijke fuck-up.

Zeven jaar geleden kreeg ik de vraag of ik een training over gezond eten wilde geven aan 100 advocaten van een groot kantoor in Amsterdam. Daar had mijn verhaal moeten ophouden. Ik bedoel 100 juristen. Eat that! Juristen, ik mag dat zeggen, ik ben immers zelf afgestudeerd strafjurist, zijn nogal eigenwijs. Weten alles beter. En gaan door tot ze hebben wat ze willen.

Fantastische eigenschappen tot het tegenover je in een zaal zit

En ze je aankijken met de blik: ‘Dus jíj gaat ons vertellen…..?’ Kak, ja, dat ga ik inderdaad.

Mijn opdrachtgever waarschuwt: ‘Het een lastige doelgroep….’

Dus wordt uit voorzorg de groep in tweeën gedeeld. Tweemaal training geven voor 50 juristen. En ik ben een jonge, onervaren trainer. Toch denk ik ach, ik ben zelf ook jurist geweest en ken dat soort. Ik kan ze wel hebben. En heb een goed verhaal.

Dan stap ik de drempel over. En smelt mijn zelfvertrouwen

Alle dames dragen ietwat tuttige jurkjes of rokjes en mannen jasje-dasje. Een blik omlaag leert me dat mijn hippe Sendraboots wellicht niet zo’n match zijn vandaag. Ik zie er verzorgd uit, maar wel een tikkeltje eigenwijs. Eigenlijk gewoon zoals ik ben.

De training begint om 14 uur en de zaal is voor de helft gevuld

‘Een belangrijke meeting’, of ‘Nog even wat afmaken’, gonst door de zaal. Door de mensen die er wel zitten word ik nu eens ongegeneerd, dan weer nieuwsgierig aangestaard. Echt lekker rustig word ik er in elk geval niet van. Als om 14.15 uur de zaal voor driekwart vol is, vind ik het welletjes. We gaan beginnen!

Twee stoelen op de eerste rij blijven leeg

Tot ik écht net lekker op gang ben. Twee heren wandelen de zaal binnen. Op hun dooie akkertje. De één gaat zitten en kijkt met twinkelende ogen me aan met de energie ‘wat gaan we doen’. Ik maak oogcontact en glimlach terug. Jij bent leuk denk ik meteen. Ik stel je zo een vraag om je meteen bij de training te betrekken.

Ook Meneer Twee gaat zitten. Nog steeds druk met van alles. Ik wacht even. Meneer Twee kijkt me uitdagend, quasi ongeïnteresseerd aan. O. Denk ik. Jij bent in pain in the a… eh group. Mijn Sendraboots branden aan mijn voeten.

Toch laat ik me niet van de wijs brengen en ga verder met mijn verhaal

Stel vragen. Laat mensen nadenken. Alleen op de één of ander manier merk ik dat mijn verhaal niet landt. Mensen worden onrustig. Schuifelen. Mijn training is niet zo zwart-wit als ze gewend zijn. Ik stimuleer mensen een keuze te maken die bij hen past. Maar, hallo, het zijn juristen! Die willen helemaal niet op gevoel leren eten. 50 paar ogen wacht op een evidence bases eetplan. One size fits all. Dat heb ik niet, omdat ik daar niet in geloof. Ik krijg het warm.

En Meneer Twee? Die zakt nog eens wat verder onderuit. En begint wijdbeens in my face zijn mail te checken. Wat nu?

Ik had iets moeten doen. Maar begin te stotteren en word rood. Waar had ik het ook alweer over?

Ik ben zo van slag door deze puberale desinteresse dat ik de draad kwijtraak. Tien pijnlijke stille seconden volgen. Shit, shit, SHIT schiet het door mijn hoofd. Toch herpak ik mezelf. Ik strooi wat wetenschappelijke feitjes en de zaal wordt rustiger. Ik rond de training af maar weet: hier hoef ik niet meer terug te komen.

Mijn gevoel klopt. Een dag na de training belt mijn opdrachtgever met de mededeling dat het advocatenkantoor iemand wil met meer autoriteit op het gebied van voeding. Onze samenwerking eindigt hier.

Ik ben er goed ziek van en stel mezelf de vraag: wat kan ik hiervan leren?

Het duurt even voor ik het weet. Mijn ego is nogal beurs. Na een tijd trek ik mijn de conclusie: werk alleen met en voor mensen waar je blij van wordt. Waar je gewoon jezelf mag zijn. Waarbij de sfeer in een bedrijf is geënt op samenwerking in plaats van competitie.

En doe iets wat écht bij je past. Deze training deed dat niet. Dat wist ik diep van binnen wel. Maar ja, het werd enorm goed betaald. De opdrachtgever is een superleuk bedrijf en ach, wie niet waagt, wie niet wint. Dat laatste geloof ik nog steeds heilig in, maar het moet wel goed voelen.

Zodra ik doe waar ik shiny eyes van krijg, gaan er deuren voor me open die ik nooit voor mogelijk had gehouden

Uiteindelijk heb ik natuurlijk mijn carrière als diëtist aan de wilgen gehangen om te doen waar ik van ga huppelen: schrijven!

Af en toe kijk ik eens in mijn klantenbestand en denk ik wow! Hoe is me dat toch gelukt?! Het antwoord is simpel. Blijven geloven. Liefdevol brutaal je vragen blijven stellen. Doorgaan. En dan af en toe even van binnen voelen: klopt dit nog? Als het antwoord ja is, floept er vaak weer zo’n dikke deur open.

 Dus wat kan jij leren van mijn fuck-up?

Dat je nooit training moet geven aan advocaten op de Zuidas? Just kiddin’. Wat je kunt leren is blijf bij jezelf. Als jij businesswise doet wat je écht leuk vindt, dan komt het goed. Trek je vanzelf de juiste mensen en mooie klussen aan. En wees niet bang voor een fuck-up. Ze zijn namelijk zo leerzaam. En achteraf om te gieren.

Wist je dat ze heuse fuckup nights organiseren? Kijk maar eens op https://fuckupnights.com  Een avond luisteren en leren van elkaars blunders. How nice. Zie je me daar op het podium. Ik ben die vrouw met die Sendraboots 😉